Οι δεκαεπτά μικρές καθημερινές ιστορίες της συλλογής, καθώς διασταυρώνονται με τη μεγάλη επίσημη Ιστορία, εστιάζουν στo πάσχον σώμα κι επιμένουν στην κοινωνική σήμανσή του μέσα από διαδικασίες χειραγώγησης, επιτήρησης, τιμωρίας, πένθους και βίας. Παρουσιάζονται σώματα εγκλωβισμένα και πειθήνια που λυγίζουν εύκολα για να ανταποκριθούν σε θεατές κι αθέατες τεχνολογίες της εξουσίας, αλλά και άλλα που αντιστέκονται για να υπονομεύσουν ή/και να ανατρέψουν τις συνθήκες της ζωής τους. Σε κάθε περίπτωση τα σώματα σημαδεύονται. Άλλωστε ο γενικός τίτλος Κόκκινες ουλές υπογραμμίζει το σημάδι αυτής ακριβώς της βαθιάς σωματικής πληγής που ακόμα αιμορραγεί.
Αν και κατά κανόνα αποφεύγονται ακριβείς χρονικοί και χωρικοί προσδιορισμοί, μπορεί κανείς με πλοηγό έστω αυτά τα λίγα ακριβοθώρητα σήματα να σταθμεύσει σε στιγμές των εμφυλιακών και μετεμφυλιακών χρόνων, της δικτατορίας και να οδηγηθεί με ποικίλους τρόπους (για παράδειγμα με επανεγγραφές μυθολογικών και βιβλικών επεισοδίων) ώς τα κρίσιμα σημερινά.